Siedem minut po północy - Patrick Ness

Siedem minut po północy - Patrick Ness
Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Odważna, pełna czarnego humoru, głęboko poruszająca opowieść o chłopcu, jego ciężko chorej matce i niezapowiedzianym, potwornym gościu.
Jest siedem minut po północy, gdy trzynastoletni Conor budzi się i odkrywa, że za oknem jego sypialni czai się potwór.
Jednak to nie tego potwora Conor się spodziewał – sądził, że odwiedzi go raczej ten z dręczącego go koszmaru, powtarzającego się niemal każdej nocy od dnia, kiedy matka chłopca rozpoczęła leczenie.
Potwór z jego podwórka jest inny. Sędziwy. I dziki. I chce czegoś od Conora. Czegoś niebezpiecznego i przerażającego.
Żąda prawdy.


Z początku można odnieść wrażenie, że to jedna z wielu banalnych opowieści o chłopcu, który spotyka potwora, lecz nie dajcie zwieść się pozorom. W niedługim czasie od rozpoczęcia lektury zdałem sobie sprawę, że historia przeistoczyła się w coś znacznie większego i głębszego. Treści, zwłaszcza tej ukrytej między wierszami, jest tu zaskakująco dużo jak na tak niewielką objętość całości.
Książka napisana jest nieskomplikowanym językiem, skierowana wyraźnie do nastoletnich czytelników, ale ma w sobie to coś, co sprawia, że dla odpowiedniego odbioru niektórych historii nie istnieją właściwie żadne granice wiekowe. Dowodem na to niech będę ją, będący bliżej trzydziestki niż dwudziestki (o zgrozo!), a przerzucający kolejne strony z głupim wyrazem twarzy, oznaczającym w moim wypadku ni mniej, ni więcej, co krańcowe zainteresowanie ;)

Patrick Ness pisać potrafi, ale "Siedem minut po północy" nie powstałoby gdyby nie Siobhan Dowd. Pisarka (niestety kompletnie u nas nieznana) zmarła na raka, pozostawiając po sobie szkic i kilka początkowych stron książki. Ness dostał propozycje doprowadzenia jej do finału, z której po długim okresie wahania na szczęście skorzystał. Na szczęście, gdyż efekt końcowy jest moim skromnym zdaniem bardzo udany. Podobało mi się, między innymi, wyczucie, z jakim autor przeprowadza nas przez wszystkie etapy, z którymi musi zmierzyć się człowiek - i to nie tylko młody - po tym, gdy dowiaduje się, że bliska mu osoba jest śmiertelnie chora i najprawdopodobniej umrze.
Całość utrzymana jest raczej w baśniowej otoczce, ale siła, z jaką ta opowieść oddziałuje, trącąjąc czułe struny w każdym wrażliwym czytelniku, jest przeogromna. Dużą rolę odgrywają tu też znakomite, bardzo sugestywne ilustracje autorstwa Jima Kaya. Myślę, że nie wygłupie się rzucając stwierdzeniem, że są jej integralną częścią, bez której opowieść nie do końca byłaby tym, czym aktualnie jest.

Książka mądra, ale w bardzo naturalny, nienachalny sposób, co przy podejmowanym temacie nie było znów tak proste do zrealizowania.
Jeszcze przed rozpoczęciem lektury przejrzałem kilka recenzji w sieci. Byłem niemal pewien, że moja będzie nieco chłodniejsza w wymowie. Cóż, nie dało się. Warto przeczytać i po prostu mieć na półce.

Ocena: 8,8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Papierowy Księżyc.