wtorek, 28 lutego 2012

Książki, PS Vita i odcięta sieć - blogowato

Odebrałem z Empiku dwie książki, które zamówiłem w zeszłym tygodniu. Tym razem mój wybór padł na "Królestwo Spokoju" Jacka Ketchuma i "Służące" Kathlyn Stockett. Pierwszym tytułem uzupełniłem swoją Ketchumowską kolekcję, co wbrew pozorom wcale nie jest tak trudne - w naszym kraju ukazało się zaledwie pięć książek pisarza. Drugi zaś chodził mi po głowie już od dłuższego czasu, zwłaszcza od momentu, gdy pojawiła się ekranizacja (nagrodzona Oskarem - wciąż świeży news!). "Służące" chwalone są wszędzie i przez wszystkich, zobaczymy czy i mnie przypadną do gustu. Mam nadzieję, że i owszem. A powód tej nadziei jest bardzo prozaiczny - książka nie należy do szczególnie tanich (tak, wiem, znów odzywa się we mnie wrodzone skąpstwo) ;-)
Tak się prezentują me nowe nabytki.

I jeszcze jedno zdjęcie, tym razem z profilu


W tym miesiącu zrobię jeszcze jedne książkowe zakupy. Mój nałóg dał o sobie bardzo głośno znać, cóż ja biedny mogę na to poradzić. Kupowanie książek daje mi niesamowitą frajdę, szkoda tylko, że na każde pięć nowych udaje mi się przeczytać zaledwie dwie, w porywach trzy. Na półce tytułów Do Przeczytania mam już jakieś 50 pozycji - aż strach na nie spoglądać. Oficjalnie postanawiam - kolejnych zakupów literatury dokonam dopiero w...niech będzie, że co najmniej maju ;-)

Co poza tym? Zacząłem odkładać na konsolę PS Vita. W sklepach jest zaledwie od kilku dni, w podstawowej wersji kosztuje 1100 zł, co jest dla mnie kwotą "nieco" zbyt wygórowaną. Poczekam do czerwca i jeśli spadnie do poziomu 800-850 złotych - biorę.

I jeszcze jedno - straciłem jedynego czytelnika, Michała, któremu pewne okoliczności odcięły dostęp do internetu. Wrrr...zagryź ich stary ;-)

niedziela, 26 lutego 2012

"Niebezpieczna Metoda" - wielkie nic


Obejrzałem Niebezpieczną Metodę, najświeższy film Davida Cronenberga. Do napisów końcowych dobrnąłem dopiero przy trzecim podejściu, co już samo w sobie powinno sporo dać do myślenia. Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że film, jeśli rozbić  go na części pierwsze, wcale nie jest tak bardzo zły. Ba, pod niektórymi względami wybija się wysoko ponad przeciętność, jednak w ostatecznym rozrachunku tych kilka słabszych elementów wystarczyło, by pozostawić mnie, szarego w sumie widza, z uczuciem dużego rozczarowania.
 Niebezpieczna Metoda podejmuje się tematyki niezwykle mnie interesującej, mianowicie psychologi, psychiatrii, przedstawiając nam dwie wielkie i na pewno znane każdemu postacie - Karola Gustawa Junga i Zygmunta Freuda. Film opowiada nam historię ich przyjaźni i późniejszej rywalizacji. Robi to niestety w sposób nieciekawy i dosyć płytki. Po całkiem obiecującym początku następuje dużo słabszy środek i chaotyczny koniec. Wiele scen zbyt przegadanych, gra aktorska nierówna (zbyt ekspresyjna i nieprzekonująca Keira Knightley, nieźli Viggo Mortensen oraz Michael Fassbender), z drugiej zaś strony bardzo dobre zdjęcia i przyjemne dla oka lokacje, w których rozgrywają się wydarzenia... Tak, kwestie techniczne to najmocniejsze i niestety jedne z niewielu mocnych punktów tej produkcji. Po seansie w głowie nie pozostaje w sumie nic i to chyba idealne podsumowanie najnowszego dziecka Cronenberga. Obejrzeć po prostu musiałem, ale cieszę się, że mam to już za sobą.

Niebezpieczna Metoda
Tytuł oryginału: A Dangerous Method
Rok produkcji: 2011
Reżyseria: David Cronenberg

piątek, 24 lutego 2012

O trupach raz jeszcze...


Kilka minut temu przewróciłem ostatnią kartkę The Walking Dead. Narodziny Gubernatora i cóż, lekko zmieszany przyznaje, że jestem pod niemałym wrażeniem. Pisałem wczoraj, iż najprawdopodobniej moje zdanie odnośnie powieści nie ulegnie już zmianie, nie w przypadku, kiedy jestem tak blisko jej końca. I co? Myliłem się. Uległo. Mniej więcej 80 ostatnich stron przerzucałem z coraz szybciej i mocniej bijącym serduchem. Akcja nabrała tempa, swoistych rumieńców, wydarzenia w końcu nie były tak przewidywalne i oczywiste, a finał...finał zaskoczył mnie zupełnie. Nie chce nic sugerować osobom, które książki nie przeczytały, powiem więc tylko, ze oczekiwałem czegoś kompletnie odmiennego od tego, co dostałem. Nie byłoby w tym nic zaskakującego, gdyż nigdy nie należałem do osób, które, dajmy taki przykład, już w połowie kryminału wiedzą kto zabił (od tego mam siostrę ;), po prostu przypadkowo trafiłem w sieci na coś, co w mojej opinii zdradziło mi zakończenie. Jak się jednak okazało, nic bardziej mylnego. Wystarczy, pewnie i tak powiedziałem za dużo. Czy zatem polecam? Tak jak pisałem wczoraj, pierwsze 250 stron nie powala na łopatki, czyta je się trochę od niechcenia, momentami nawet zmuszając się do lektury. Pozostała część książki sprawia jednak dużo lepsze wrażenie. Gdyby tak wyglądała całość, moja ocena oscylowała by nawet w granicach 9 na 10 punktów. Tak kolorowo niestety nie jest, czego niezmiernie żałuje i przyznaje jej uczciwe (moim zdaniem) 6/10. Pozycja obowiązkowa dla miłośników komiksu The Walking Dead, dla fanów serialu czy ogólnie żywych trupów warta rozważenia, a pozostała rzesza czytelników może ją sobie z czystym sumieniem odpuścić.

środa, 22 lutego 2012

Wyprawa na pocztę i "Bajty Polskie"

Nie otworzyłem wczoraj listonoszowi - wziął mnie drań z zaskoczenia i zanim wyszedłem z łazienki i dotarłem do drzwi nie było po nim śladu. Z tego też powodu dzień dzisiejszy zacząłem od wizyty na poczcie. Na szczęście mam niedaleko i po wyjściu z domu w kilka minut, podczas których dreptałem po brei z topniejącego śniegu, byłem już na miejscu. A tam dwie niespodzianki - awaria komputerów oraz zaledwie dwóch obsługujących pracowników. Trudno, wziąłem numerek, odstałem swoje w kolejce, cierpliwie zaczekałem aż miła Pani z okienka odszuka mój list i chwilę potem wracałem szczęśliwy do domu ;-) W liście znajdowała się zamówiona tydzień temu przeze mnie książka Bajty Polskie, autorstwa Bartłomieja Kluski. Nazwisko znane jest zapewne m.in. stałym czytelnikom CD-ACTION, w którym autor często publikuje swoje artykuły. Jak głosi informacja z tylnej okładki, Bajty Polskie to "Pierwsza książki o historii polskich gier komputerowych". Dowiedziałem się o jej istnieniu poprzez podcast Fantasmagieria (przy okazji gorąco polecam, najlepszy podcast o grach komputerowych i konsolowych) i nie potrafiłem odmówić sobie zakupu, zwłaszcza, że cena nie była znów tak wysoka - 29 złotych już z wliczoną przesyłką. Książka całkiem ładnie wydana, ze sztywną okładką, a treść zawarta nieco ponad 210 stronach.

Lekturę zacznę jak najprędzej, być może nawet już dziś. Mam nadzieję, że się nie zawiodę, gdyż tematyka, której podjął się autor jest naprawdę interesująca i pełna ciekawych historii - zacieram łapy z niecierpliwości :-)
Książkę można zamówić kontaktując się bezpośrednio z autorem, adres e-mail znajdziecie tutaj

Final Fantasy IV Complete Collection [PSP]


Po okresie sporej posuchy zacząłem często sięgać po przenośne konsole do gier i systematycznie nadrabiam zaległości w przechodzeniu tytułów, które nabyłem w bliższej czy dalszej przeszłości, a które z różnych powodów trafiły od razu na moją półkę. Kompletna edycja Final Fantasy IV grzała na niej miejsce od końca listopada ubiegłego roku, kiedy to znany i szczycący się Pełną Kulturą sklep postanowił przecenić kilka tytułów ze stajni Square Enix na PSP. Zapłaciłem 45 złotych, co jak na warunki tej konsoli i całkiem bogate wydanie gry było ceną bardzo korzystną. Nagrałem dziś film, na którym przedstawiam zawartość opakowania z czwartym "Fajnalem" - jak ktoś jest ciekawy, może obejrzeć poniżej.



Gra jest remakiem kultowego RPG-a ze SNES-a. Choć PSP posiada spore możliwości techniczne, postanowiono nie przenosić się do środowiska 3D. Całość wygląda jak dawniej, akcję obserwujemy z góry, postacie to sprite'y itd. Wyższa jest oczywiście rozdzielczość, dorzucono śliczne wyrenderowane efekty specjalne (np. ogień, wybuchy, wizualizacje korzystania z czarów). Wygląda to znakomicie i jednocześnie przyjemnie łechce wspomnienia z przeszłości.

Muzyka to nowe aranżację starych utworów. Brzmią bardzo dobrze, ale po tyłku nie kopią, przynajmniej na początku, gdyż dopiero co zacząłem zabawę (3,30 h na liczniku) i słyszałem zaledwie kilka z nich. Zakochani w MID-ach mogą ustawić w opcjach odtwarzanie oryginalnej ścieżki dźwiękowej, co jest bardzo miłym dodatkiem. Polecam? Pewnie. Zwłaszcza starym wyjadaczom, których nie odstraszy wysoki stopnień trudności i archaiczne RPG-owe rozwiązania. A jeśli znacie oryginał, grzechem byłoby chociaż nie zobaczyć jak wygląda remake.

Walking Dead. Narodziny Gubernatora - Robert Kirkman

Nie do końca świeże mięcho


Autor: Robert Kirkman Jay Bonansinga      
Tłumaczenie: Bartosz Czartoryski
Wydanie oryginalne: 2011
Wydanie polskie: 2011
Wydawnictwo: Sine Qua Non
Ilość stron: 364
Okładka: miękka, ze skrzydełkami
Cena: 34,90 zł




Od kilku dni czytam entuzjastycznie przyjętą przez recenzentów branżowych serwisów, a powstałą na fali popularności komiksu i serialu The Walking Dead powieść. Narodziny Gubernatora, gdyż taki nosi ona podtytuł, na szczęście nie jest zaledwie streszczeniem serialowej historii na niemalże 370 stronach książki. Mamy tu te same uniwersum, ale akcje obserwujemy z oczu nieznanych - przynajmniej mnie, laikowi, osobie, która nigdy nie miała do czynienia z komiksowym pierwowzorem - dotąd postaci. Głównymi bohaterami są dwaj bracia - Philip i Brian Blake'owie. Wraz z siedmioletnią córką pierwszego z nich oraz dwójką znajomych starają odnaleźć się w nowym, opanowanym przez żywe trupy, świecie.

Grubo ponad połowa książki już za mną i na chwilę obecną odczucia mam dosyć mieszane. Narodziny Gubernatora nie porwały mnie fabułą, która sprawia wrażenie nieco sztampowej i jak dotąd zupełnie niczym nie zaskakuje. Dzieje się dużo, jednak czytając rozmaite recenzje spodziewałem się większego nacisku na ciekawe psychologiczne rysy bohaterów, czego niestety tutaj brak. Stwierdzić, że są papierowi byłoby trochę krzywdzące, ale trudno też nazwać ich postaciami z krwi i kości. Dialogi, jakie między sobą prowadzą są nieprzekonujące, trudno też tak naprawdę kogoś polubić. Być może pewną winę za niektóre mankamenty ponosi tu toporny polski przekład. W wielu zdaniach coś zgrzyta i uwiera, pełno też literówek, co osobiście wybija mnie nieco z rytmu lektury. Dużo lepsze wrażenie robi wydanie książki - dobrej jakości papier, odpowiednia czcionka i marginesy, nie najgorsza okładka. Mam na tym punkcie małego świra i przyznam, że przyjemnie trzymać w dłoniach tak wydaną powieść.



Ponad sto stron wciąż przede mną, ale nie uważam za zbyt prawdopodobne, by moje zdanie uległo diametralnej zmianie. The Walking Dead. Narodziny Gubernatora to wybijające się tylko odrobinę ponad standardy czytadło, które przypadnie do gustu zwłaszcza fanom komiksu, na którego podstawie powstało. Dla przeciętnego czytelnika, oczekującego zarazem choćby namiastki lektury ambitnej może być to przeprawa nie mająca szczęśliwego finału. By mieć czyste sumienie powrócę jeszcze na krótką chwilę do tematu tuż po zakończeniu procesu trawienia Żywych Trupów ;-)

Wstępniak

Tak jest, pod wpływem chwili postanowiłem założyć bloga. Nie pierwszego, pewnie nie ostatniego, ale posiadając już pewne doświadczenie i będąc człowiekiem, który uczy się na błędach (HA HA!) nie wyznaczam sobie żadnych sztywnych ram tematycznych. Będę tu pisał i zamieszczał wszystko to, co w danej chwili uznam za interesujące - chwalił się, żalił, recenzował...blog bez granic. Jestem tego typu człowiekiem, który w jednym miesiącu żywo interesuje się baletem, a w drugim ni stąd, ni zowąd porzuca te hobby na rzecz polowania na jelenie ;-) Wiem, przykład zupełnie z czapy, ale mniej więcej oddaje moją chaotyczną osobowość, a przede wszystkim rzuca trochę światła na motywy kierujące mną przy zakładaniu tego bloga. Krótko - nie chce po raz enty stwierdzić po miesiącu, że w chwili obecnej nie chce mi się pisać o balecie czy hodowli patyczaków i być zmuszonym porzucać dziennik.

Tworzę go przede wszystkim dla siebie, by dać ujście potrzebie pisania o bzdetach, rzeczach nawet, przynajmniej z punktu widzenia innych, kompletnie nieistotnych. Jeśli ktoś trafi tu jakimś cudem przez Najpopularniejszą Wyszukiwarkę Na Świecie - super. Jeśli nie - nic nie szkodzi. Zresztą i tak nie mam talentu do przedstawiania swoich myśli w sposób ciekawy i intrygujący. Fajnie jednak pozostawić coś po sobie na pamiątkę, choćby w takiej wirtualnej formie :-)